Σχόλια τινά περί τής Ελληνικής γλώσσης καί τής γλώσσης, η οποία χρησιμοποιείται εις τήν εν λόγω ιστοσελίδα, διά φιλοπόνους καί υπομονετικούς! (Επειδή η λεξιπενία καί η φυγοπονία δέν είναι ίδιον τών πνευματικώς καλλιεργημένων)
ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
Εις όλα τά κείμενα χρησιμοποιούνται Ελληνικές λέξεις, πλήν τών περιπτώσεων εκείνων, εάν υπάρχουν, όπου η Ελληνική δέν διαθέτει αντίστοιχον όρον, ή δέν επαρκεί(;) διά νά αποδώση τό ακριβές νόημα.
Η γλώσσα η οποία χρησιμοποιείται είναι η ορθή, κατά τήν άποψιν πολλών ειδικών μέ τό θέμα, Ελληνική, η οποία διατηρεί τήν τρίτη κλίσι τών ονομάτων (ονόματα γένους θηλυκού, τά οποία λήγουν εις -ις, όπως: πόλις, ανάλυσις, κυβέρνησις, τάξις), διατηρεί, κατά τό δυνατόν, τίς πέντε πτώσεις τών ουσιαστικών (ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, κλητική – η δοτική, δυστυχώς διά πολλούς, άν καί κατηργήθη, εν τούτοις χρησιμοποιείται ευρέως), διατηρεί τήν διάκρισιν τής οριστικής από τήν υποτακτική καί τήν προστακτικήν (εις τά ρήματα) μέ τήν χρήσιν τού “η” αντί τού “ει” καί τού “ω” αντί τού “ο”, διατηρεί τίς καταλήξεις τών επιρρημάτων εις –ως, ώστε νά διακρίνωνται από τά αντίστοιχα επίθετα, (αντιθέτως- τά αντίθετα, προηγουμένως-τά προηγούμενα, καλώς, τά καλά, εντόνως, τά έντονα: άραγε γιατί λέμε “δυστυχώς” καί όχι “δυστυχά”, “εντελώς” καί όχι “εντελά”, “σαφώς” καί όχι “σαφά”, “ακριβώς” καί όχι “ακριβά”, “ευτυχώς” καί όχι “ευτυχά”, “επιμελώς” καί όχι “επιμελά”…!), διατηρεί τούς τόνους σέ όλες τίς λέξεις οι οποίες τονίζονται καί εις τόν προφορικό λόγο (μόλις θά ξεπεράσωμε τήν, επί τού παρόντος, αδυναμίαν μας νά χρησιμοποιούμε πολυτονικό σύστημα εις τόν υπολογιστή, καί όταν όλοι οι υπολογιστές θά διαθέτουν τήν δυνατότητα αναγνώσεως κειμένων συντεταγμένων μέ πολυτονικές γραμματοσειρές, τότε θά χρησιμοποιήσωμε καί τούς τόνους καί τά πνεύματα!).
(Αντί τής λέξεως “υπολογιστές” θά ήτο ίσως ορθώτερον νά χρησιμοποιήται η λέξις: “υπολογιστήρες”. Υπολογιστής είναι αυτός πού είναι υπό τόν λογιστήν, όπως “υπολογαγός”, “υπαστυνόμος”, “υποέργο”, “υποδιευθυντής”. Ως γνωστόν τό αντικείμενον διά τού οποίου επιτελείται ένα έργο, σχηματίζεται από τήν ρίζαν τού ρήματος καί από τήν κατάληξιν -τήρ (-τήρας): οδοστρώνω – οδοστρωτήρ (-τήρας), ταμιεύω (=φυλάσσω) – ταμιευτήρ (-τήρας) – ταμιευτήρες ύδατος, αποστάζω – αποστακτήρ (-τήρας), προφυλάσσω – προφυλακτήρ (-τήρας), κλαδεύω – κλαδευτήρ(-ι), σκαλίζω – σκαλιστήρ(-ι), ….)
Διατηρεί τήν χρήσιν τού “ν” καί τού “ς”, τά οποία προσδίδουν “χρώμα” καί αρμονίαν εις τόν λόγον, αποφεύγει τόν τονισμό τής προπαραλήγουσας (κατά τό δυνατόν) όταν η λήγουσα είναι μακρά (όχι τού “σύμβουλου” αλλά τού συμβούλου, όχι τού “άνθρωπου”, τού “πόλεμου”, τού “δίκιου”, αλλά τού ανθρώπου, τού πολέμου, τού δικαίου, τού πανεπιστημίου, τού φακέλου), ακολουθεί τήν ορθή χρήσιν τών άρθρων μέ τήν διάκρισιν τού αρσενικού άρθρου “τόν” από τό ουδέτερον “τό”, ώστε νά μήν δημιουργήται δυσκολία στήν κατανόησιν τού κειμένου. Εις τόν ενικό αριθμο, η αιτιατική τού αρσενικού άρθρου είναί “τόν“, ανεξαρτήτως τού πρώτου γράμματος τής επομένης λέξεως. Όχι τό μαθητή, τό δάσκαλο, τό θάνατο, αλλά τόν μαθητή, τόν δάσκαλο (διδάσκαλο – εκ τού διδάσκω), τόν θάνατο. Δέν θά αντιλαμβανόμεθα τό γένος αναζητώντας το εις τό γενικό νόημα τής προτάσεως, αλλά θά τό γνωρίζωμε εκ τού άρθρου. Λόγου χάριν : Τόν μηνιαίο μισθό, τό μηνιαίο επίδομα, τόν βιολογικό σταθμό, τό βιολογικό καθαριστικό, τόν θανατηφόρο ιό, τό θανατηφόρο ατύχημα, τόν φυσικό τρόπο, τό φυσικό αντικείμενο.
Απορία: Γιατί γράφουν σήμερα, “το μαθητή”, δίχως “ν”, αλλά χρησιμοποιούν τό “ν” στόν πληθυντικό;;;; “των μαθητών” !!!!!!!!!!!!!! Γιατί στόν πληθυντικό χρησιμοποιούν τό “ν” πρό τού “μ”, αλλά στόν ενικό, καί πάλι πρό τού “μ”, τό … περιφρονούν; Τί είδους “γραμματική” είναι αυτή; Άλλη είναι η “συμπεριφορά”, προφορά τού “μ” εις τόν πληθυντικό ;;;
Διακρίνει, προσέτι, τόν σύνδεσμο “δέ” από τό αρνητικό “δέν” πρός αποφυγήν παρανοήσεων (π.χ. “Εγώ έγινα αγρότης εσύ δέ μονιμοποιήθηκες”, τί νόημα βγαίνει, μονιμοποιήθηκε ή όχι;) καί τέλος, διατηρεί, περισσότερον από ότι τό σχεδόν “βαρβαρικό” γλωσσικό ιδίωμα πού επιχειρείται νά καθιερωθή σήμερα, τόν πλούτο καί τό μεγαλείο τής Ελληνικής γλώσσης, τής τελειοτέρας τών γλωσσών καί μητέρας όλων τών “δυτικών” γλωσσών.
Καταργεί τήν σύγχυσιν καί παρανόησιν η οποία δημιουργείται από τήν ασύστολη καί αδιάκριτη χρήσιν τού “σάν“, διαχωρίζοντας τό “ωσάν“=”σάν“, από τό “ως“, ώστε νά μήν δημιουργούνται ασάφειες, όπως εις τό σύνηθες παραδάδειγμα: Ομιλώ ως ιατρός (δηλαδή μέ τήν γνώσιν καί τήν εμπειρίαν τού ιατρού) καί “Ομιλώ σάν ιατρός”, δηλαδή, προσποιούμενος ότι είμαι ιατρός, “σάν ιατρός”, χωρίς ίσως νά είμαι !!!. Ή “Σάν δήμαρχος σάς βεβαιώνω ότι….”, δηλαδή σάν δήμαρχος, δηλαδή προσποιούμενος ότι είναι δήμαρχος χωρίς ίσως νά είναι (αντί τού ορθού “Ως δήμαρχος σάς βεβαιώνω …”).!
Ο ισχυρισμός ότι “χάνουμε χρόνο” μέ τούς τόνους, τά πνεύματα, ή τούς πολύπλοκους γραμματικούς κανόνες τής Ελληνικής είναι, αρχικώς, ασταθής. Η προσπάθεια καθιερώσεως τού λεγομένου “μονοτονικού”, δέν έφερε καμία βελτίωσι σέ κανέναν, ει μή μόνον εις τούς αμαθείς: τούς εξίσωσεν σχεδόν μέ τούς μοχθούντας. Καί σίγουρα κανείς δέν βελτιώθηκε πνευματικώς, εάν δέν είχε μοχθήσει γι’ αυτό. Άλλωστε η λέξις “παιδεία” έχει τήν σημασία τού μόχθου, τού “παιδέματος” καί όχι τής “ευκολίας”. Τό ρήμα παιδεύω – εξ ου καί παιδεία- σημαίνει ανατρέφω, διδάσκω, σωφρονίζω, τιμωρώ.
Η ευκολία καί η ραστώνη δέν αποτελούν χαρακτηριστικά τής Παιδείας, τής οποίας οι ρίζες, κατά τόν Αριστοτέλη, είναι τόσον πικρές όσον γλυκείς είναι οι καρποί της. Οφείλουμε νά αντιμαχώμεθα τόν εφησυχασμόν καί τόν ευδαιμονισμόν, γνωστού όντος ότι “τό ζώον φυσικώς καί αδιδάκτως φεύγει μέν τήν αλγηδόνα (=πόνο), διώκει (=αναζητεί) δέ τήν ηδονήν” (Diels, 31 B). Ας μήν λησμονούμε δέ καί τήν ρήσιν: “Τά αγαθά κόποις κτώνται“, καθώς καί τόν Σόλωνα (έναν εκ τών επτά σοφών τής αρχαίας Ελλάδος, 6ος αιών π.Χ.), ο οποίος έλεγεν “Ημείς τούς πολίτας ψυχήν τής πολιτείας νομίζομεν, τήν δ’ ανατροφήν παιδαγωγοίς επιτρέπομεν καί πρός πόνους (=κόπους) εθίζομεν τούς νεανίας“.
Πόσο βελτιώθηκαν “νοητικώς” οι Έλληνες, από τό 1976 καί εντεύθεν; Πόσο “καλύτεροι”, ή ευφυέστεροι είναι οι “τωρινοί” μαθητές-φοιτητές, από τούς παλαιοτέρους, οι οποίοι “εκοπίασαν” διδασκόμενοι “εκείνην” τήν γλώσσαν, ή δι’ εκείνης τής γλώσσης; (Έξι (6) ώρες ημερησίως, επί έξι (6) ημέρες εβδομαδιαίως).
Οι προσπάθειες κακοποιήσεως καί τελικώς καταργήσεως τής Ελληνικής γλώσσης ανάγονται εις τίς αρχές τού 1900, όταν ενεφανίσθησαν διάφοροι “δημοτικιστές”, καί οπαδοί τής “φονιτικις” γραφής καί καθιερώσεως τού “Λατινικού αλφαβήτου” (λεπτομερή στοιχεία περί τούτου, μπορείτε νά αναζητήσετε σέ κατάλληλη βιβλιογραφία, στοιχεία δέ αυτής θά βρήτε στό τέλος τού παρόντος κειμένου).
Η σημερινή “κατάντια” τής γλώσσης, δέν είναι προϊόν μαζικής αποφάσεως λογοτεχνών, ή φιλολόγων, αλλά πολιτικών. Οι οποίοι έπραξαν εν αγνοία μας, χωρίς τήν έγκρισίν μας, όπως καί εις πολλά άλλα θέματα άλλωστε (“κοινοβουλευτική δικτατορία”: επιλέγονται πρός εκλογήν, πρόσωπα τά οποία άλλοι προτείνουν ως τά πλέον κατάλληλα, καί από τής εκλογής των καί μετά, αποφασίζουν γιά πολλά, χωρίς νά ερωτηθή ο λαός, αρκετές φορές δέ, διαφορετικώς από ότι υπήσχοντο πρό τής εκλογής των). Υπάρχει βεβαίως καί “συνομωτική” εκδοχή: “Κάποιοι απεργάζονται τό μέλλον τής Ελληνικής γλώσσης”, τήν οποίαν δυστυχώς επιβεβαιώνουν μάλλον τά γεγονότα
Δύο ατυχή γεγονότα σκιάζουν τήν πρόσφατη “γλωσσική ιστορία” τής Ελλάδος.Τό 1976 επί υπουργείας τού κ. Γ. Ράλλη, έγινε τό πρώτο δυνατό “κτύπημα” εις τήν γλώσσαν μέ τήν θεσμοθετηθείσα “απλοποίηση“, ενώ τό 1982, επί υπουργίας τού κ. Ελ. Βερυβάκη, κατεφέρθη τό δεύτερον καί ισχυρώτερον κτύπημα, μέ τήν καθιέρωσιν τού λεγομένου “μονοτονικού”. Περίπου τριάντα (30) βουλευτές, σέ μία μακρά μεταμεσονύκτια συζήτησι στήν βουλή, ίσως νυσταγμένοι καί εν αγνοία των μάλλον, εψήφισαν τήν ντροπολογία περί τής καθιερώσεως τού μονοτονικού (ακριβέστερον: τού γλωσσοκτόνου ατονικού!) Προσεχώς ετοιμάζεται ένα ακόμη κτύπημα: η “φονιτικί γραφί”, προάγγελος τής επιθυμουμένης από κάποιους “κύκλους” καθιερώσεως τής λατινικής γραφής – fonitiki grafi-. Τότε πού θά είναι πλέον εύκολη η “γλώσσα μας”, θά προοδεύσωμεν περισσότερον, διότι θά έχωμε περισσότερο χρόνο (ή θά κερδίσωμε μερικά ακόμη “χαμένα” εικοσιτετράωρα, ή εικοσιτετράωρα πλήξεως).
Η χρήσις τής σωστής Ελληνικής, πλήν τών άλλων, ασκεί τό πνεύμα. Ο γλωσσικός της πλούτος αποδίδει ακριβέστερα τά νοήματα καί επιτρέπει στόν ανθρώπινο νούν νά αναπτυχθή. Άλλως, άς επικοινωνούμε μέ κραυγές, ή έστω μέ ελάχιστες λέξεις (θά εξοικονομήσωμε δέ άπειρον χρόνον καί δέν θά κοπιάζωμε μέ ασήμαντα) καί άς αποκαλέσωμε αυτήν τήν κατάστασιν πρόοδον, ή εξέλιξιν, ή εξυγχρονισμόν.
Ερωτήσεις:
Οι Γάλλοι γιατί δέν καταργούν τό τονικό τους σύστημα, τό οποίο διατηρεί οξεία, βαρεία, περισπωμένη καί “υπογεγραμένη”;
Τά Κινεζάκια καί τά “Γιαπωνεζάκια” πώς μαθαίνουν περίπου 1700-1800 ιδεογράμματα, ενώ εμείς έχουμε πρόβλημα μέ τέσσερα ή πέντε “σύμβολα”; Τρείς τόνους – οξεία, βαρεία, οξυβαρεία = περισπωμένη, πού δηλώνουν τόν τρόπον τονισμού τής λέξεως καί ενυπάρχουν εις τήν προφορά μας – καί δύο πνεύματα, “πνοές”, ψιλή, δασεία, πού επίσης δηλώνουν τήν δασύτητα ή όχι τής “πνοής” μας κατά τήν προφορά μίας λέξεως, η οποία αρχίζει από φωνήεν.
Γιατί δεχόμαστε ΟΛΑ τά υλικά αγαθά τά οποία χρησιμοποιούμε καθημερινώς, από τά ενδύματα, υποδήματα, τρόφιμα, ποτά, τηλεοράσεις, αυτοκίνητα, υπολογιστές, ωρολόγια, φορητά τηλέφωνα, (μικροτηλέφωνα ακριβέστερον καθ’ όσον είναι μικρά τηλέφωνα, καί όχι “κινητά”, εφ΄όσον δέν κινούνται αλλά “φέρονται” υπό τών ανθρώπων, ακριβώς όπως καί τά ωρολόγια, ή οι “φορητοί” υπολογιστές), έπιπλα, σκεύη, οικίες, νά είναι πολυπλοκώτερα αυτών πού είχαμε προηγουμένως καί γιά τήν γλώσσα, τό κατ’ εξοχήν πνευματικό αγαθό καί εργαλείο εκφράσεως διανοημάτων καί ασκήσεως τού πνεύματος, νά μήν συμβαίνη τό ίδιο, παρά νά υποβαθμίζεται; Μόνοι εμείς παγκοσμίως, ενώ όλοι προσπαθούν νά βελτιώσουν τήν γλώσσα τους καί νά τήν εξελίξουν. Τό επιχείρημα ότι η γλώσσα εξελίσσεται είναι σαφώς αποδεκτό, αλλά εξέλιξις είναι η βελτίωσις, η πρόοδος, ο εμπλουτισμός καί όχι ο στραγγαλισμός, η αφαίμαξις, η υποβάθμισις τής γλώσσης καί οι ασυνταξίες καί νεοβαρβαρισμοί πού έχουν παρεισφύσει εις αυτήν.
Υπάρχουν μεγάλες επιχειρήσεις εις τίς Η.Π.Α. (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, μερικοί εξ υμών γράφουν ΗΠΑ καί τό χρησιμοποιούν εντόνως, αλλά αλλού λένε “ενωμένες”) καί εις τήν Ιαπωνίαν, οι οποίες ζητούν από υποψήφια στελέχη τους, μεταξύ τών άλλων προσόντων, καί τήν γνώσιν τής Αρχαίας Ελληνικής, εκ τού γεγονότος ότι είναι γλώσσα μέ μαθηματική δομή, μέ ρυθμό, μέ μέτρο, μέ αρμονία, η οποία οξύνει τόν νούν καί τήν κριτικήν καί αναλυτικήν σκέψιν. Εμείς τί κάνουμε διά τήν γλώσσα τών προγόνων μας, τήν δικήν μας γλώσσα; (Γνωρίζετε ότι χρησιμοποιούμε σήμερα περί τίς 5000 λέξεις από τίς λέξεις τίς οποίες εχρησιμοποίη ο Όμηρος; Όσοι βεβαίως δέν πλήττονται από “λεξιπενίαν”, διότι πολλοί δέν χρησιμοποιούν περισσότερες από χίλιες λέξεις καί αυτές παρεφθαρμένες!).
Εις τήν αγγλικήν γλώσσα rhapsody είναι η ραψωδία καί Rhode είναι η Ρόδος, Homer ο Όμηρος, heresy=αίρεσις, Helen=Ελένη, hepatic=ηπατικός, heptagon=επτάγωνον, hemisphere=ημισφαίριον, hero=ήρωας, hour=ώρα, …. Τό “h” πού διατηρείται εις τίς ανωτέρω ελληνικής προελεύσεως λέξεις (όπως είναι καί τό 50% περίπου τών λέξεων τού αγγλικού αλφαβήτου), είναι η δασεία τού Ελληνικού αλφαβήτου, γιά όσους ίσως δέν τό έχουν παρατηρήση (καί τό “ημίφωνο” γράμμα “ρ” είς τήν Ελληνικήν, δασύνεται, παίρνει δασεία. αναζητείστε κείμενα πρό τού 1975 καί θά τό βρήτε). Εμάς τόσο πολύ μάς ενοχλούσε η δασεία, ώστε τήν εξαφανίσαμε. Πονάει δόντι, βγάζει δόντι. Πονάει δασεία, βγάζει δασεία! Εύγε. Μέσω τής αγγλικής, σχεδόν … βαρβαρικής διαλέκτου τής Ελληνικής, θά διδασκώμεθα τήν ορθήν ορθογραφία τών λέξεών μας. (Κυκλοφορεί ήδη τό τελευταίο έργο τού κ. Αρ. Κωνσταντινίδη “Η Οικουμενική διάστασις τής Ελληνικής γλώσσης”, όπου αναφέρονται σχεδόν 130.000 – εκατόν τριάντα χιλιάδες- λέξεις ελληνικές, οι οποίες υπάρχουν εις τήν Αγγλική γλώσσα. Οι λέξεις αυτές θεωρούνται από ξένα λεξικά ως προερχόμενες εκ τής Ελληνικής. Φυσικά δέν συμπεριλαμβάνονται χιλιάδες άλλες, οι οποίες είναι ελληνικές, ή ελληνικής προελεύσεως αλλά οι ξένοι δέν τό γνωρίζουν, όπως επι παραδείγματι οι : in (=εν – εν τώ μεταξύ, εν τούτοις), into (=εντός), act (=ακταίνω=δρώ, ενεργώ, – χειρωνακτική εργασία=εργασία διά τής δράσεως τών χειρών), care (=κορέω = φροντίζω, νεοκώρος=ο τά τού ναού φροντίζων=κανδηλανάπτης!), president=πρόεδρος, ο καθήμενος, ιστάμενος εμπρός, πρό-εζόμενος, έζομαι-ίζημα=κατακάθι-αυτό πού μένει-στέκεται!, κ.ά.)
Νά υπενθυμίσωμεν ότι “Καθαρεύουσα” ωνομάσθη η Ελληνική γλώσσα η οποία προέκυψε μετά τήν αφαίρεσιν όλων τών ξενικών λέξεων, όπως μινίστρος, γκουβέρνο, πολισμάνος κ.ά., αμέσως μετά τήν απελευθέρωσι τού Ελληνικού έθνους από τόν οθωμανικό ζυγό, σέ μία προσπάθεια αποκαθάρσεως καί τής γλώσσης από τά “μιάσματα” τής μακρόχρονης δουλείας.
Καί κάτι ακόμη περί γλώσσης καί λαού (“δημοτική γλώσσα”, ποιά “δημοτική”;)
Ο λαός μας χρησιμοποιεί δύο εξαιρετικές εκφράσεις :
Νά μού τά πής μέ τό “ν” καί μέ τό “ς”, εννοώντας νά μού τά πής όλα, νά μήν παραλείψης τίποτε, μέ τό “ν” καί μέ τό “ς”. Εμείς βεβαίως εξωβελίσαμε καί τό “ν” καί τό “ς” (απαλειφή τού “ν” σέ πολλές περιπτώσεις, ως ήδη ανεφέρθη, εξαφάνισις, κατά τό ήμισυ (!), τής τρίτης κλίσεως).
Νά μού τά πής στό “π” καί “φ”, εννοώντας “γρήγορα” καί “καλά”. Πώς προκύπτει αυτό; Τό “π” είναι ο αριθμός 3,14, ο οποίος ανάγει είς τόν κύκλον, εις τόν τροχόν, εις τήν ταχύτητα !! Τό δέ “φ” είναι ο αριθμός 1,618, ο χρυσούς αριθμός τών Αρχαίων (καί σοφοτάτων) Ελλήνων. Είναι δέ ο χρυσούς αριθμός, η αναλογία τής χρυσής τομής (οι προ-προπάπποι μας παρετήρησαν ότι ένα παραλληλόγραμμον σχήμα είναι πιό ευχάριστο καί ωραίο εις τό νά τό παρατηρή κανείς, όταν ό λόγος τών δύο πλευρών του – μήκος πρός ύψος – είναι ο αριθμός 1,618, περίπου 1,62).
Αυτός ο σοφός λαός επιθυμεί νά βελτιωθή πνευματικώς. Αυτό όμως δέν επιτυγχάνεται διά τής “απλοποιήσεως”= συρρικνώσεως έως εξαφανίσεως τής γλώσσας του. Αυτήν ομιλούσε ο λαός χιλιετίες τώρα. Μέ πνεύματα καί μέ τόνους, εδώ καί 2.300 χρόνια (ακόμη πιό παλιά χωρίς τόνους, μέ μεγαλογράμματη γραφή – κεφαλαία – καί μέ ενωμένες τίς λέξεις, χωρίς κενά διαστήματα των, πράγμα πού ανάγκαζε τόν νούν νά λειτουργή διαφορετικώς). Εμείς, οι σοφοί, τού τά καταργήσαμε, μαζί μέ πάρα πολλά άλλα!
Εις τήν περίοδον τού ’60, τού ’70, έως τίς αρχές τού ’80, όσοι ωμίλουν τήν “καθαρεύουσαν” εθεωρούντο, καί συνήθως ήσαν, μορφωμένοι. Αντιθέτως οι ολιγώτερον μορφωμένοι εχρησιμοποίουν (χρησιμοποιούσαν!) τήν “δημοτική”. Υπήρχε δέ καί “διάκρισις” μεταξύ τών πολιτικών κομμάτων: Η “δεξιά” χρησιμοποιούσε τήν καθερεύουσα, η “αριστερά” τήν δημοτική. Τό “κέντρο” καί τίς δύο εκδοχές, αναλόγως τών περιπτώσεων. Κάποιοι “σοφοί” λοιπόν απεφάσισαν ότι η “καθαρεύουσα” έπρεπε νά εκλείψη. Έτσι αντί νά ανεβάσουν τό επίπεδο τού λαού καί νά εμπλουτίσουν τήν γλώσσα του καί τό πνεύμα του, καί νά τόν μορφώσουν, προτίμησαν νά κατεβάσουν τόν “πήχυ”! Εθεωρήθη πιθανόν ευκολότερο τό ισοπέδωμα, από τήν ανύψωσι. Πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι! Είχαν βεβαίως καί ένα επιχείρημα – άλλοθι: Οι πρωταίτιοι τής δικτατορίας “ωμιλούσαν” τήν καθαρεύουσα (ποιά γλώσσα νά μιλούσαν, αφού αυτήν έμαθαν ως φοιτήσαντες σέ ανώνερες καί ανώτατες στρατιωτικές σχολές! Βεβαίως ένιοι εξ αυτών ήσαν εξαιρετικώς “ασυνάρτητοι”. Αλλά αυτό συμβαίνει σέ πολλές περιπτώσεις, ιδίως δέ σήμερα!) Επομένως ένας ακόμη λόγος νά καταργηθή. Ό,τι εσχετίζετο πρός τήν “χούντα” ως αποτρόπαιο, ήταν αμέσως κατακριτέο καί απορριπτέο. Ίσως εξ αυτού τού γεγονότος βρωμίζουμε σήμερα καί τίς πόλεις μας. Οι παλαιότεροι εξ υμών ενθυμείσθε ότι ο Στ. Παττακός, εκ τών πρωτοστατούντων, υπουργός τής δικτατορίας, γύριζε στούς δρόμους καί “μάζευε” τά αποτσίγαρα (“γόπες”). Οι σύγχρονοι Έλληνες λοιπόν, εξακολουθώντας (Ορθώς) νά είναι κατά τών δικτατοριών, εναντιώνονται σέ κάθε δραστηριότητα η οποία θυμίζει δικτατορία καί άρα ρυπαίνουν τούς δρόμους (εκδικούμενοι υποσυνειδήτως τόν Παττακόν καί τήν Χούντα) !!!
Όσοι “κόπτονται” περί τής μορφώσεως τού λαού, ας φροντίσουν νά ανεβάσουν τό επίπεδό του, νά τόν βοηθήσουν, νά τόν προτρέψουν, νά βελτιώση τόν βαθμό χρήσεως καί κατανοήσεως τής γλώσσης, διδάσκοντάς του τήν μητέρα γλώσσα όλων τών δυτικών γλωσσών, τήν γλώσσαν εις τήν οποίαν καί διά τής οποίας, εμεγαλούργησαν οι πρόγονοί του, οι οποίοι έθεσαν τίς βάσεις τού δυτικού πολιτισμού, εις ΟΛΕΣ του τίς εκφάνσεις (φιλοσοφία, θέατρο, μουσική, τέχνες, επιστήμες, τεχνολογία, λογοτεχνία, κοινωνικές δομές). Όπως, ορθώς, αγωνίζονται γιά τήν υλικήν του ευημερίαν καί γιά τήν βελτίωσιν τού εισοδήματός του κατά λίγα “ΕΥΡΩ”, έτσι ας πασχίσουν καί γιά τήν πνευματικήν του ανέλιξιν. Εκτός καί εάν αυτό κρίνεται επικίνδυνο (είναι πασίγνωστον ότι η “γνώσις είναι δύναμις”, γι’ αυτό καί οι πρόγονοί μας ώρισαν ως “θεά” τής γνώσεως καί τής σοφίας τήν πάνοπλον Αθηνά: γιά νά είναι εμφανές ότι διά τής γνώσεως, τής σοφίας, είσαι ικανός νά αντιμετωπίσης τήν “ζωή”). Τό ευφυολόγημα ότι η γλώσσα είναι “ζωντανή” καί εξελίσσεται είναι ατυχές καί εις βάρος τους. Δέν θεωρείται εξέλιξις, η κατάργησις καί η εξαφάνισις τών δομών τής γλώσσας καί η πλήρωσις τών κενών, τά οποία δημιουργούνται εκ τού ακρωτηριασμού αυτού, μέ βαρβαρισμούς ή ασυνταξίες. Καί σαφέστα η στροφή πρός τήν καθαρεύουσα, ή καλλίτερον πρός τήν αρχαίαν Ελληνικήν είναι πρόοδος. Νά ξεκινήσουμε από εκεί πού σταμάτησαν οι θεμελιωτές τού παγκοσμίου πολιτισμού, οι πρόγονοί μας καί νά βελτιώσωμε όσα εκείνοι, πρώτοι, κατώρθωσαν, πρός όφελος τής ανθρωπότητος.
Δέν είναι κακόν νά έχης λαμπρούς καί ενδόξους προγόνους. Κακόν είναι νά τούς αγνοής καί νά τούς περιφρονής. Εάν αυτό δέν είναι αρεστόν εις μερικούς, ας τό δηλώσουν καί ας αφήσουν αυτούς οι οποίοι επιθυμούν νά μιμηθούν τούς προγόνους τους, ελπίζοντας νά γίνουν ισάξιοι, ή καλλίτεροί τους, νά τό πράξουν. Δέν είναι ούτε αναγκαίος, ούτε ωφέλιμος ο ισοπεδωτισμός πρός τά κάτω!
(Είναι πιθανόν νά εντοπίσατε ορθογραφικά, ή συντακτικά λάθη εις τό ανωτέρω κείμενο, συμφώνως πρός τούς κανόνες τής “ορθής” Ελληνικής. Ουδείς τέλειος! Οι παρατηρήσεις σας είναι ευπρόσδεκτες.Τό ανωτέρω κείμενο, από καιρού εις καιρόν θά εμπλουτίζεται. )
Περαιτέρω σχόλια περί γλώσσης καί παιδείας (όχι “κουλτούρας”)
Βιβλιογραφία (γιά τό έν λόγω θέμα) | |
Μαθήματα Ελληνικής γλώσσης – Α’ κύκλος σπουδών : ‘Αννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου | ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ .’Αννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου (Γεωργιάδης) |
Τό μεγαλείον τής γλώσσας μας καί οι προοπτικές της : Κ.Γ. Παπαδημητρίου | Η οικουμενική διάστασις τής Ελληνικής γλώσσας. Αρ. Κωνσταντινίδης |
Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές καί Ελληνική γλώσσα : Λεωνίδας Πολυχρονίου | Ανθολόγιον πατριδογνωσίας : Μενελάου Παγουλάτου |
Ποιός σκότωσε τόν Όμηρο: Victor Davis Hanson, John Heath | Εφημερίς “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ“ |
Η Ελληνική γλώσσα καί οι δολιοφθορείς της. Τετάρτη έκδοσις Φιλ. Αργυριάδης | Περιοδικόν “ΔΑΥΛΟΣ“ |
Τά δεινά τής γλώσσης καί τού έθνους. Βασίλειος Παπαντωνίου (Νέα Θέσις) | Περιοδικόν “ΕΛΛΗΝΙΚΗ – Διεθνής Γλώσσα“ |
Τό Ελληνικόν πνεύμα εις τάς πυραμίδας τής Αιγύπτου, Δρ. Θεοφ. Μανιάς |